لکنت زبان یک اختلال گفتاری رایج است که می تواند کودکان را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به اختلال در توانایی آنها در صحبت کردن روان شود. لکنت یک اختلال گفتاری است که با تکرار کلمات یا حروف، طولانی شدن و وقفه در جریان گفتار مشخص می شود. این اختلالات می تواند ارتباط را برای کودکانی که لکنت دارند چالش برانگیز و خسته کننده کند.
انواع مختلفی از لکنت زبان وجود دارد:
لکنت رشدی: شایع ترین شکل آن است که معمولاً در کودکان با رشد مهارت های گفتاری و زبانی خود ظاهر می شود.
لکنت نوروژنیک: ناشی از اختلال در سیگنال بین مغز و اعصاب یا عضلات.
لکنت روانی: ناشی از ضربه روانی یا استرس است.
اگر لکنت بیش از شش ماه ادامه داشته باشد یا با مبارزه فیزیکی یا ترس از صحبت کردن همراه باشد، ارزیابی حرفه ای توسط روانشناس و گفتاردرمانگر توصیه می شود.
متخصصان گفتاردرمانی در کرمانشاه از ارزیابی های مختلفی از جمله نمونه گفتار و تجزیه و تحلیل مشاهده ای برای تشخیص لکنت و برنامه ریزی برای درمان استفاده می کنند.
علل لکنت زبان در کودکان
عوامل ژنتیکی
لکنت در برخی خانواده ها شایع تر است که نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. تحقیقات نشان می دهد که ژن های خاصی ممکن است با این اختلال گفتاری مرتبط باشند.
عوامل عصبی
مطالعات تصویربرداری مغز تفاوت هایی را در مغز افرادی که لکنت دارند، به ویژه در مناطقی که تولید گفتار را کنترل می کنند، نشان می دهد.
فاکتورهای محیطی
محیط‌های استرس‌زا، رشد سریع گفتار و انتظارات بالای والدین می‌توانند به لکنت کمک کنند. با این حال، این عوامل به تنهایی باعث لکنت نمی شوند بلکه می توانند آن را تشدید کنند.
علائم و نشانه های لکنت زبان
کودکانی که لکنت دارند ممکن است نشان دهند:
تکرار صداها، هجاها یا کلمات
طولانی شدن صداها
وقفه یا مکث در گفتار
والدین ممکن است متوجه علائمی مانند تردید در صحبت کردن، مکث های مکرر و ناراحتی در حین صحبت شوند. شناسایی زودهنگام برای مقابله موثر با لکنت کلیدی است.
لکنت رشدی در مقابل لکنت مداوم
تفاوت بین لکنت رشدی و مزمن
لکنت رشدی اغلب بین سنین 2 تا 5 سالگی رخ می دهد و ممکن است بدون مداخله برطرف شود. لکنت مزمن پس از این دوره ادامه دارد و ممکن است به کمک حرفه ای نیاز داشته باشد.
کودکانی که بیش از 6 سال لکنت دارند، بیشتر احتمال دارد لکنت مزمن را تجربه کنند. نظارت بر الگوهای گفتار می تواند به تصمیم گیری در مورد زمان مداخله کمک کند.
تاثیر لکنت بر کودکان
تأثیرات عاطفی و روانی
لکنت می تواند منجر به خجالت، اضطراب و کاهش اعتماد به نفس شود. کودکان ممکن است از موقعیت هایی که نیاز به صحبت کردن است ، اجتناب کنند و این شرایط بر کیفیت کلی زندگی آنها تأثیر بگذارد.
چالش های اجتماعی
مشکل در برقراری ارتباط می تواند مانع از تعاملات اجتماعی شود و منجر به انزوا و دشواری در ایجاد دوستی شود.
گزینه های درمانی برای لکنت زبان
گفتار درمانی موثرترین درمان است که بر بهبود روانی از طریق تکنیک هایی مانند گفتار آهسته و تمرینات تنفسی تمرکز دارد.
رفتار درمانی به کودکان کمک می کند تا اضطراب را مدیریت کنند و اعتماد به نفس خود را ایجاد کنند و گفتار درمانی را تکمیل می کنند.
حمایت خانواده، گروه های همسالان و امکانات آموزشی نقش مهمی در مدیریت لکنت دارند.
والدین می توانند از طریق موارد زیر از فرزند خود حمایت کنند:
- تشویق گفتار آهسته و آرام
- صبور بودن در حین صحبت کردن کودک
- پرهیز از قطع یا تکمیل جملات
- ایجاد یک محیط مثبت و بدون استرس می تواند به میزان قابل توجهی از فشار روی کودکانی که لکنت دارند، بکاهد.
سوالات متداول
نگران لکنت زبان فرزندم از چه سنی باشم؟
اگر کودک شما بیش از 6 سالگی به لکنت زبان ادامه داد، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که به دنبال مشاوره حرفه ای باشید. مداخله زودهنگام می تواند بسیار مهم باشد.
آیا لکنت به طور کامل درمان می شود؟
در حالی که هیچ درمان قطعی برای لکنت وجود ندارد، بسیاری از کودکان با گفتار درمانی و مداخلات حمایتی به طور قابل توجهی بهبود می یابند.
آیا محرک های خاصی وجود دارد که باعث لکنت می شود؟
استرس، اضطراب و فشار برای صحبت کردن می تواند لکنت زبان را تشدید کند، اما علت مستقیمی نیست. لکنت اغلب ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عصبی است.
چگونه معلمان می توانند به دانش آموزانی که لکنت دارند کمک کنند؟
معلمان می توانند با ایجاد یک محیط کلاسی حمایتی، ارائه زمان اضافی برای صحبت کردن و استفاده از وسایل کمک بصری برای کاهش فشار کمک کنند.
آیا لکنت با سایر اختلالات گفتاری مرتبط است؟
لکنت می‌تواند با سایر اختلالات گفتاری و زبانی همراه باشد، اما هر شرایطی برای مدیریت مؤثر نیاز به رویکردی مناسب دارد.
